Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Perge porro; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus.
- Stoici scilicet.
- Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?
- Avaritiamne minuis?
- Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.
- Negare non possum.
- Sedulo, inquam, faciam.
Non elogia monimentorum id significant, velut hoc ad portam: Hunc unum plurimae consentiunt gentes populi primarium fuisse virum.
- Invidiosum nomen est, infame, suspectum.
- Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
- Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.
- Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;
Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Si longus, levis dictata sunt. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Deinde dolorem quem maximum? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;
- Invidiosum nomen est, infame, suspectum.
- Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
- Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.
- Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;
Duo Reges: constructio interrete.
Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Ut id aliis narrare gestiant? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ex quo magnitudo quoque animi existebat, qua facile posset repugnari obsistique fortunae, quod maximae res essent in potestate sapientis.
Dum enim in una virtute sic omnia esse voluerunt, ut eam rerum selectione expoliarent nec ei quicquam, aut unde oriretur, darent, aut ubi niteretur, virtutem ipsam, quam amplexabantur, sustulerunt.
Constructio interrete.
Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quid, quod res alia tota est? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Age, inquies, ista parva sunt. Hoc foedus facere si potuerunt, faciant etiam illud, ut aequitatem, modestiam, virtutes omnes per se ipsas gratis diligant. Bonum valitudo: miser morbus. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; At, si voluptas esset bonum, desideraret. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Sed quot homines, tot sententiae; Sedulo, inquam, faciam. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quid adiuvas? Falli igitur possumus. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;
Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;
Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;
- An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?
- Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
- Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?
- Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
- Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?
- Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.
Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Quae cum dixisset, finem ille. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Certe non potest. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
Sed existimo te, sicut nostrum Triarium, minus ab eo delectari, quod ista Platonis, Aristoteli, Theophrasti orationis ornamenta neglexerit. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Quis hoc dicit? Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
- Ita credo.
- Pauca mutat vel plura sane;
- Quid iudicant sensus?
- Nam ante Aristippus, et ille melius.
- Etiam beatissimum?
- An tu me de L.
- Reguli reiciendam;
- Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
Persecutus est Aristoteles animantium omnium ortus, victus, figuras, Theophrastus autem stirpium naturas omniumque fere rerum, quae e terra gignerentur, causas atque rationes; Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat?
Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.